ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺭ بیابانی ﺭﺍﻩ ﻣﯽ
ﺭﻓﺘﻨﺪ . ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺍﺧﺘﻼﻑ
ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﮐﺸﯿﺪ .ﯾﮑﯽ
ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺧﺸﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺩﺭ
ﮔﻮﺵ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺯﺩ .
ﺩﻭﺳﺖ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﻢ ﺧﻮﻥ ﺳﺮﺩ
ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ : ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﺳﯿﻠﯽ ﺯﺩ . ﺁﻥ
ﺩﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺁﺑﺎﺩﯼ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ
ﻗﺪﺭﯼ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ
ﭘﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻟﻐﺰﯾﺪ
ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺷﻨﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩ
ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺑﻪ
ﮐﻤﮏ ﺍﻭ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺩﺍﺩ . ﻓﺮﺩ
ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺻﺨﺮﻩ
ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻮﺷﺖ: ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺩﻭﺳﺘﻢ
ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ . ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ
ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺮﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ
ﻫﺎﯼ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ
ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻧﺖ ﺭﺍ
ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﯽ ؟
ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﻭﻗﺘﯽ
ﮐﺴﯽ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎ
ﻫﺎﯼ ﺩﺷﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﺑﺨﺸﺶ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻟﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﺤﺒﺘﯽ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ
ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﺎﺩﯼ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ
ﻣﺎ ﺑﺒﺮﺩ.