ﺳﺎ ﺍﺱﺍﻡﺍﺱ
﷽ دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندارم!
ﺳﺎ ﺍﺱﺍﻡﺍﺱ
﷽ دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندارم!
برگزیده های برتر
ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻏﻢ ﮐﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢﮐﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ! ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ
ﺁﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ، ﺳﺮﺍﺑﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ
ﻋﺸﻖ ﻣﻲ ﻭﺭﺯﻡ ﻋﺬﺍﺑﻢ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ
ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ
ﺍﺯ ﭼﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭﻡ ﻧﮑﺮﺩﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ؟؟
ﺧﻨﺠﺮﻱ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺑﻴﻤﺎﺭﻡ ﺯﺩﻧﺪ
ﺑﻲ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﺩﻧﺪ
ﺩﺷﻨﻪ ﺍﻱ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻢ ﻧﺸﺴﺖ
ﺍﺯ ﻏﻢ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﻲ ﭘﺸﺘﻢ ﺷﮑﺴﺖ
ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﮓ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪ
ﻳﮏ ﺷﺒﻪ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺁﻣﺪ ﺩﺍﺩ ﺷﺪ
ﻋﺸﻖ ﺁﺧﺮ ﺗﻴﺸﻪ ﺯﺩ ﺑﺮ ﺭﻳﺸﻪ ﺍﻡ
ﺗﻴﺸﻪ ﺯﺩ ﺑﺮ ﺭﻳﺸﻪ ﻱ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﻡ
ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻣﺮﺗﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ
ﺧﻮﺏ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ
**********
ﺑﺲ ﮐﻦ ﺍﻱ ﺩﻝ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﮐﺎﻓﺮﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻠﻖ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ ﺷﺪﻡ
ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺪﻡ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺑﺎﺑﻲ ﮐﺴﻲ ﺧﻮ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ
ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺪﺳﺖ
ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ
ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻢ،ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻲ ﮐﺎﺭ ﻣﺎﺳﺖ
ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺘﻲ ﺗﺤﻔﻪ ﻱ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﺎﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ ﭼﻮ ﻟﺐ ﺗﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ
ﻃﺎﻟﻌﻢ ﺷﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ
**********
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﻳﺎ ﺗﻼﻃﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺭﺍﻩ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ ﭼﺮﺍ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ؟؟؟
ﻗﻔﻞ ﻏﻢ ﺑﺮ ﺩﺭﺏ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﺰﻥ
ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻮﺷﺒﺎﻭﺭﻡ ﮔﻮﻟﻢ ﻣﺰﻥ
ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ ﻣﮑﻦ
ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻣﮑﻦ
ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻳﺎﺭ ﺑﺎﺵ
ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﺮﺍ ﻏﻢ ﺧﻮﺍﺭ ﺑﺎﺵ
ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ،ﺩﮔﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﮔﻔﺘﻦ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﻨﻔﺘﻦ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ ﺑﺎﺩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ! ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺵ
ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻳﮏ ﺷﺐ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺑﺎﺵ
**********
ﺁﻩ ! ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩ
ﻗﺼﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪﺍﺭﻱ ﻧﺒﻮﺩ
ﻭﺍﻱ! ﺭﺳﻢ ﺷﻬﺮﺗﺎﻥ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺑﻮﺩ
ﺷﻬﺮﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﻣﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺩﺭﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺗﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﻣﻲ ﭼﮑﺪ
ﺧﻮﻥ ﻣﻦ،ﻓﺮﻫﺎﺩ،ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻣﻲ ﭼﮑﺪ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﻮﻡ ﺗﺎﻥ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ﻣﺴﻤﻮﻡ ﺗﺎﻥ
ﺍﻳﻨﻬﻤﻪ ﺧﻨﺠﺮ ﺩﻝ ﮐﺲ ﺧﻮﻥ ﻧﺸﺪ
ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻴﻠﻲ،ﮐﺴﻲ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻧﺸﺪ
*******
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﺎﺩﺗﺎﻥ
ﺑﻴﺴﺘﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﻫﺎﺩﺗﺎﻥ
ﮐﻮﻩ ﮐﻨﺪﻥ ﮔﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﻴﺸﻪ ﺍﻡ
ﺑﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﻴﺸﻪ ﺍﻡ
ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭﻭ ﭘﺎﻳﻢ ﻟﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﻗﻴﻤﺘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺗﻨﮓ ﺑﻮﺩ
ﮔﺮ ﻧﺮﻓﺘﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭘﺎﻳﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺗﻴﺸﻪ ﮔﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻭﺍ ﮐﺮﺩ؟ ﻧﻪ
ﻓﮑﺮ ﺩﺳﺖ ﺗﻨﮓ ﻣﺎﺭﺍ ﮐﺮﺩ؟ ﻧﻪ
ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ؟ ﻧﻪ
ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﻳﺪ؟ ﻧﻪ
ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺍﺷﮑﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻧﺮﻳﺨﺖ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺨﺖ
**********
ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﻫﺴﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺩﻳﺪﻧﻴﺴﺖ
ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﻴﺴﺖ
ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺯﻝ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ
ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻔﺎﺀﻝ ﻣﻲ ﺯﻧﻢ
ﺣﺎﻓﻆ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻓﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﯾﮏ ﻏﺰﻝ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ
ﻣﺎ ﺯ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺧﻮﺩ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺷﺘﯿﻢ
” ﺣﻤﯿﺪ ﺭﺟﺎﯾﯽ “