ﺳﺎ ﺍﺱﺍﻡﺍﺱ
﷽ دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندارم!
ﺳﺎ ﺍﺱﺍﻡﺍﺱ
﷽ دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندارم!
اشتباهات
ﺍﺯ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺘﺎﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪهای دریا دریا
دلم گرفته ای دوست
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ، ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
ﮔﺮ ﺍﺯ ﻗﻔﺲ ﮔﺮﯾﺰﻡ، ﮐﺠﺎ ﺭﻭﻡ، ﮐﺠﺎ ﻣﻦ؟
ﮐﺠﺎ ﺭﻭﻡ؟ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﺸﻨﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﺮ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻣﻦ
ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪﺍﻡ ﺑﻪ ﮐﺲ ﺩﻝ، ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺲ
ﭼﻮ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﻣﻮﺝ، ﺭﻫﺎ ... ﺭﻫﺎ ... ﺭﻫﺎ ... ﻣﻦ
ﺯ ﻣﻦ ﻫﺮﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ، ﭼﻮ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺟﺪﺍ ﻣﻦ
ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯽ، ﻧﻪ ﺑﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﺒﻮﯾﯽ
ﮐﻪ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻮﯾﯽ، ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻦ
ﺯ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﭼﻪ ﺍﻓﺰﻭﻥ؟ ﻧﺒﻮﺩﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺎﻫﺪ؟
ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩﺍﻡ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ؟
ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﻧﻬﻔﺘﻢ، ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﯼ
ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ، ﻫﻮﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ
*********
ﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮ ﺷﺪﯼ؟
ﺑﺎ ﻣﻬﺮﭘﯿﺸﮕﺎﻥ ﺯ ﭼﻪ ﺭﻭ ﮐﯿﻨﻪ ﺟﻮ ﺷﺪﯼ؟
ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﯾﮏ ﺩﻝ ﻭ ﯾﮏ ﺭﻭﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﯾﻢ
ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﭼﻮ ﻻﻟﻪ ﺩﻭ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻭ ﺷﺪﯼ؟
ﻧﺰﺩﯾﮏﺗﺮ ﺯ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮﺩﯼ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﻎ
ﺭﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﺷﺪﯼ
ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﻻﻑ ﺣﺴﻦ ﺯﺩﯼ ﭘﯿﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ!
ﺧﺸﮑﯿﺪ ﺷﺒﻨﻢ ﺗﻮ ﻭ ﺑﯽﺁﺑﺮﻭ ﺷﺪﯼ
ﺍﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﻏﻤﯽ ﺯﻧﮓ ﺩﺍﺷﺘﯽ
ﺍﺷﮑﯽ ﻓﺸﺎﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻭ ، ﺷﺴﺖ ﻭ ﺷﻮ ﺷﺪﯼ
ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻤﭽﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﺮﻩ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﯼ ﻣﺎﺳﺖ
ﺗﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺑﺰﻡ ﮐﺴﺎﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺷﺪﯼ
ﺳﯿﻤﯿﻦ! ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻪ ﭼﻮ ﮔﺮﺩﺍﺏ ، ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ
ﭘﯿﭽﯿﺪﯼ ﺍﺯ ﻣﻼﻟﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺷﺪﯼ
***********
ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﯽ، ﭼﺮﺍ؟ ـ ﻣﻦ ﺑﯽﻗﺮﺍﺭﻡ
ﺑﻪ ﺳﺮ، ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻡ
ﻧﮕﻔﺘﯽ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ ﺍﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ؟
ﻧﺪﯾﺪﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﺎﺳﺖ؟
ﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﻞ ﻭ ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭﺳﺖ؟
ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﺳﺖ؟
ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪﯼ ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﺭﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﺴﺘﻪﯼ ﺧﻮﯾﺶ؟
ﺧﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪ ﮔﻮﺷﺖ؟
ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ ﺍﺯ ﺧﺮﻭﺷﻢ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺷﺖ؟
ﺍﮔﺮ ﺟﺎﻧﺖ ﺯ ﺟﺎﻧﻢ ﺁﮔﻬﯽ ﺩﺍﺷﺖ
ﭼﺮﺍ ﺑﯽﺗﺎﺑﯿﻢ ﺭﺍ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺷﺖ؟
ﮐﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﻣﺎ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺳﺖ
ﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺭﻗﯿﺒﺎﻥ ﺑﺮﮐﻨﺎﺭﺳﺖ
ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﻣﻬﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﺰﯾﻨﺪ
ﺷﺐ ﺍﻧﺪﺭ ﻭﯼ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ
ﺯ ﻣﺎﻩ ﻭ ﭘﺮﺗﻮ ﺳﯿﻤﯿﻨﻪﯼ ﺍﻭ
ﺣﺮﯾﺮﯼ ﺍﻭﻓﺘﺪ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪﯼ ﺍﻭ
ﻧﺴﯿﻤﺶ ﻣﺴﺘﯽ ﺍﻧﮕﯿﺰﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﻮﺳﺖ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺷﻘﺎﯾﻖﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺭﻭﺳﺖ
ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺒﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺮ ﺁﺭﯾﻢ
ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ﺩﻭﺭﯼﻫﺎ ﺑﺮﺁﺭﯾﻢ
ﺧﯿﺎﻟﺖ ﮔﺮﭼﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﯾﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺍﻣﯿﺪﺕ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺑﯿﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮﻡ ﺩﻩ
ﺯ ﻣﯿﻨﺎﯼ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎﻏﺮﻡ ﺩﻩ
ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪﺗﺮ ﮐﻦ
ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﮐﻦ
ﺑﯿﺎ ! ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﯽ ِ ﻓﺮﺩﺍﺵ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺩﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﯿﺎ ... ﺍﻣﺎ ﻧﻪ، ﺧﻮﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﺑﻨﺪِ ﻣﻬﺮ، ﮐﻤﺘﺮ ﭘﺎﯼ ﺑﺴﺘﻨﺪ
ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺩﻡ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﻣﯽﭼﺸﺎﻧﻨﺪ
ﺧﻤﺎﺭﺁﻟﻮﺩﻩ ﻋﻤﺮﯼ ﻣﯽﻧﺸﺎﻧﻨﺪ
ﺩﺭﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺁﺯﻣﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﺑﺴﯽ ﺭﺍ
ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺑﺎﻭﻓﺎ ﺯﺁﻧﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ
ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻬﺮ ﺑﯽ ﻏﺮﻭﺑﯽ
ﺑﻪ ﺑﯽﻣﻬﺮﯼ ﮔﻮﺍﻫﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﯽ
ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻣﻦ ﺯ ﺳﻮﺩﺍﯼ ﻭﺻﺎﻟﺖ
ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ....
سروده های زیبا از سیمین هبهایی